Στις 2 Δεκεμβρίου του 1967, οι γιατροί του νοσοκομείου Χρόοτε Σχέερ του Κέιπ Τάουν ενημέρωσαν μία γυναίκα, την Άννα Βασκάνσκι, ότι η καρδιά του 53χρονου συζύγου της, Λούις Βασκάνσκι, που νοσηλευόταν επί τέσσερις εβδομάδες στο νοσοκομείο, δεν θα άντεχε περισσότερο από μία-δύο εβδομάδες, στην καλύτερη περίπτωση.

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

  Τελευταία ελπίδα του Βασκάνσκι ήταν ο δρ Κρίστιαν Μπάρναρντ, ο οποίος του πρότεινε μία αλλόκοτη, επικίνδυνη, αβέβαιη, αλλά και τη μοναδική υπαρκτή απόπειρα διάσωσης: να ζήσει με την καρδιά ενός άλλου. 
  Η ιστορική εγχείρηση άρχισε στη 1 μετά τα μεσάνυχτα από εικοσαμελή ομάδα γιατρών και νοσηλευτών, της οποίας προΐστατο ο ίδιος ο Μπάρναρντ, που έκανε προσωπικά τη μεταμόσχευση. Στην αρχή, η καινούργια καρδιά είχε πρόβλημα προσαρμογής στο νέο σώμα που τη φιλοξενούσε και οι γιατροί "έχασαν" για λίγα δευτερόλεπτα τον Βασκάνσκι. Γρήγορα όμως ο ασθενής τους επανήλθε στη ζωή και τελικά οι παλμοί της γυναικείας του, πλέον, καρδιάς ξαναβρέθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

  Έπειτα από πέντε ώρες υπερέντασης και αγωνίας, χαράματα της Κυριακής, 3 Δεκεμβρίου, ένας κατάκοπος Μπάρναρντ δέχθηκε το θερμό (αλλά "αποστειρωμένο", όπως είπε αστειευόμενος ο ίδιος σε συνέντευξη Τύπου) φιλί της προϊσταμένης. Η πρώτη φάση της τιτάνιας αυτής προσπάθειας στέφθηκε με επιτυχία.

  Δυστυχώς ο Βασκάνσκι πέθανε 18 ημέρες μετά από πνευμονία, λόγω του αποδυναμωμένου ανοσοποιητικού του συστήματος. Μπορεί να επέζησε μόνο 18 ημέρες, αλλά έκτοτε κάθε εγχείρηση του Μπάρναρντ έδινε στους ασθενείς όλο και περισσότερη ζωή. Ένας άλλος ασθενής του Μπάρναρντ έσπασε το ρεκόρ επιβίωσης και έπειτα από 23 χρόνια ζωής με μόσχευμα καρδιάς πέθανε το 1996 από διαβήτη, που δεν συνδεόταν με την επέμβαση.